Onvoltooide fantasie..

Onthou jy daardie eerste keer?
Toe jy onophoudelik my in jou oë vaskeer

My hart het gebons vir die taal wat jou oë met myne praat;
Sonder woorde het jou oë als gesê en my verstom gelaat

Skaam was jy en bang was ek,
Vir dit wat ons harte van oorloop maar net by ons oë uitlek

Want sien, dis meer gekompliseerd as wat jou oë vir my wys
Dis meer as wat jy en ek wil en meer word by beide vereis

Want die lewe bly nou maar eens ‘n onvoltooide fantasie
Waar hierdie sprokiesdroom van ons nie gou gaan waar word nie…

Kaapse Platteland..

Ek is vasgevang tussen Hemel en Aarde
Want niks anders gee jou siel soveel meer waarde
Dis asof kleur en reuk my liggaam oorneem
Juis omdat daar soveel is om waar te neem

Dis onmoontlik om woorde te ontdek
Wat oor hierdie landskap wat ek sien sal kan strek
Groen en blou, eweskielik so na aan mekaar
Presies asof hulle saam op die horison die ewigheid in wil vaar

Dis vrede-kos vir die siel – hierdie Kaapse platteland
Want waar anders vind die hart geluk as tussen sonstrale, berge, wingerde en fynbos-sand?

Die [on]waarheid..

Onverwagte paaie kruis met voete wat die hart se pyn moes dra
Maar die hart is hiervan onbewus
en wil steeds die vrae van die siel vra
juis om die pyn van die hart te blus

Onvoltooide sinne vul hande wat regstaan vir ontvang
Net sodat dit kan vul – die leemte binny my
Want binne my soek ek rede vir dit waarna ek verlang
Dit waarvan my herinneringe my nie wil bevry

Ongesiene waarhede word gesoek in oë wat lankal reeds was
Miskien juis om vrede in my siel te bewaar
Maar nou het die vrede geen waarde – want die leuen druk my teen jou hart se punt vas
Dis hier waar insig ingryp en saggies vir my fluister; dis goed; dis reg; dis klaar…

Kompartement in my hart...

Soos ek my lewe in ‘n tas pak as ek weer terugkeer na Stellenbosch
Pak ek jou in een van my hart se diepste kompartemente
Sodat ek jou slegs vaagweg kan onthou sonder verdere denke
Sodat ek kan leef met oorgawe en nie terugstaan vir die seer wat jy so onopgesmuk in my kom plaas het nie
Sodat ek kan lag – so hard en soveel as wat ek wil sodat jy kan sien ek leef nog met my hele hart
Sodat ek kan wees, spontaan en impulsief, sonder om te wonder wat jy oor my dade dink
Sodat ek kan weet dat die lewe myne is, en dat jy my nie gaan stop om te leef, te lag, te wees en met oorgawe weer te kan lief hê nie.
Want sien, ek pak jou in een van my hart se diepste kompartemente,
want ek wil weer voel dat ek nog die stukkie van my siel wat ek vir jou gegee het weer teruggekry het
want ek wil weer sien dat die lewe myne is en jy nie die rigting gaan bepaal nie
want ek wil weer glo dat alles in die wêreld tog goed is en nie net verinneweer en vernietig nie
en alles is goed – weet jy – want jy bestaan nog vaagweg in ‘n kompartement waarin ek min gaan en die sleutel daarvan lankal reeds by my hart uitgegooi het.

11 Januarie 2011

Donker Tonnel melodie...

Ek is uitgeput,
Leeggetap.
Iewers moet ek uit hierdie lewe van my ontsnap

Geen uitkoms is in sig,
Geen tonnel waarin die einde weerspieël, die lig.
Dis donker en alleen
Slegs druppels van trane of die van die reën.

Waarheen nou is die vraag
Alles om my word net al hoe meer vaag
Dis dof en onherkenbaar
En tog wel verstaanbaar

Die wêreld van my is nie hoe ek dit ken
Ek is verward, en vasgepen.
Sonder ‘n kans om te sê hoe ek voel
Om my vervaag die betekenis van my doel

Ek weet nie meer wat is fiksie en wat is feit
Al wat ek voel is die alleenheid
Dis soos die son wat sak en die aarde verlate los
Die warmte daarvan wat agterbly is my stapelkos
Al die keuses voel soos dieselfde kringloop-pad
Elkeen laat my aan die waarheid vat
Steeds soek ek na dit wat saak maak
Want die wereld vertel dis ‘n uiterse onbelangrike saak.

Hoop is ‘n droom – miskien slegs vir my
Want elke keer as daar hoop is gly dit my verby
Vreemd genoeg bly ek hoop
En al wat my uitgestrekte hande ontvang is die hoop van wanhoop.

Daar is dus geen uitweg nie
Al wat dit is, is ‘n donker tonnel-melodie.

22 Junie 2010