Ek is uitgeput,
Leeggetap.
Iewers moet ek uit hierdie lewe van my ontsnap
Geen uitkoms is in sig,
Geen tonnel waarin die einde weerspieël, die lig.
Dis donker en alleen
Slegs druppels van trane of die van die reën.
Waarheen nou is die vraag
Alles om my word net al hoe meer vaag
Dis dof en onherkenbaar
En tog wel verstaanbaar
Die wêreld van my is nie hoe ek dit ken
Ek is verward, en vasgepen.
Sonder ‘n kans om te sê hoe ek voel
Om my vervaag die betekenis van my doel
Ek weet nie meer wat is fiksie en wat is feit
Al wat ek voel is die alleenheid
Dis soos die son wat sak en die aarde verlate los
Die warmte daarvan wat agterbly is my stapelkos
Al die keuses voel soos dieselfde kringloop-pad
Elkeen laat my aan die waarheid vat
Steeds soek ek na dit wat saak maak
Want die wereld vertel dis ‘n uiterse onbelangrike saak.
Hoop is ‘n droom – miskien slegs vir my
Want elke keer as daar hoop is gly dit my verby
Vreemd genoeg bly ek hoop
En al wat my uitgestrekte hande ontvang is die hoop van wanhoop.
Daar is dus geen uitweg nie
Al wat dit is, is ‘n donker tonnel-melodie.
22 Junie 2010
No comments:
Post a Comment