Soos ek my lewe in ‘n tas pak as ek weer terugkeer na Stellenbosch
Pak ek jou in een van my hart se diepste kompartemente
Sodat ek jou slegs vaagweg kan onthou sonder verdere denke
Sodat ek kan leef met oorgawe en nie terugstaan vir die seer wat jy so onopgesmuk in my kom plaas het nie
Sodat ek kan lag – so hard en soveel as wat ek wil sodat jy kan sien ek leef nog met my hele hart
Sodat ek kan wees, spontaan en impulsief, sonder om te wonder wat jy oor my dade dink
Sodat ek kan weet dat die lewe myne is, en dat jy my nie gaan stop om te leef, te lag, te wees en met oorgawe weer te kan lief hê nie.
Want sien, ek pak jou in een van my hart se diepste kompartemente,
want ek wil weer voel dat ek nog die stukkie van my siel wat ek vir jou gegee het weer teruggekry het
want ek wil weer sien dat die lewe myne is en jy nie die rigting gaan bepaal nie
want ek wil weer glo dat alles in die wêreld tog goed is en nie net verinneweer en vernietig nie
en alles is goed – weet jy – want jy bestaan nog vaagweg in ‘n kompartement waarin ek min gaan en die sleutel daarvan lankal reeds by my hart uitgegooi het.
11 Januarie 2011
Saturday, February 5, 2011
Donker Tonnel melodie...
Ek is uitgeput,
Leeggetap.
Iewers moet ek uit hierdie lewe van my ontsnap
Geen uitkoms is in sig,
Geen tonnel waarin die einde weerspieël, die lig.
Dis donker en alleen
Slegs druppels van trane of die van die reën.
Waarheen nou is die vraag
Alles om my word net al hoe meer vaag
Dis dof en onherkenbaar
En tog wel verstaanbaar
Die wêreld van my is nie hoe ek dit ken
Ek is verward, en vasgepen.
Sonder ‘n kans om te sê hoe ek voel
Om my vervaag die betekenis van my doel
Ek weet nie meer wat is fiksie en wat is feit
Al wat ek voel is die alleenheid
Dis soos die son wat sak en die aarde verlate los
Die warmte daarvan wat agterbly is my stapelkos
Al die keuses voel soos dieselfde kringloop-pad
Elkeen laat my aan die waarheid vat
Steeds soek ek na dit wat saak maak
Want die wereld vertel dis ‘n uiterse onbelangrike saak.
Hoop is ‘n droom – miskien slegs vir my
Want elke keer as daar hoop is gly dit my verby
Vreemd genoeg bly ek hoop
En al wat my uitgestrekte hande ontvang is die hoop van wanhoop.
Daar is dus geen uitweg nie
Al wat dit is, is ‘n donker tonnel-melodie.
22 Junie 2010
Leeggetap.
Iewers moet ek uit hierdie lewe van my ontsnap
Geen uitkoms is in sig,
Geen tonnel waarin die einde weerspieël, die lig.
Dis donker en alleen
Slegs druppels van trane of die van die reën.
Waarheen nou is die vraag
Alles om my word net al hoe meer vaag
Dis dof en onherkenbaar
En tog wel verstaanbaar
Die wêreld van my is nie hoe ek dit ken
Ek is verward, en vasgepen.
Sonder ‘n kans om te sê hoe ek voel
Om my vervaag die betekenis van my doel
Ek weet nie meer wat is fiksie en wat is feit
Al wat ek voel is die alleenheid
Dis soos die son wat sak en die aarde verlate los
Die warmte daarvan wat agterbly is my stapelkos
Al die keuses voel soos dieselfde kringloop-pad
Elkeen laat my aan die waarheid vat
Steeds soek ek na dit wat saak maak
Want die wereld vertel dis ‘n uiterse onbelangrike saak.
Hoop is ‘n droom – miskien slegs vir my
Want elke keer as daar hoop is gly dit my verby
Vreemd genoeg bly ek hoop
En al wat my uitgestrekte hande ontvang is die hoop van wanhoop.
Daar is dus geen uitweg nie
Al wat dit is, is ‘n donker tonnel-melodie.
22 Junie 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)